2020 Loopt ten einde, daar zal men niet over klagen. ‘Wat een jaar’ zeggen ze allemaal, en dan denk ik zachtjes ‘Ja, maar…’
TEKST: Caya van Rossum
Ja, inderdaad, wat een jaar. Maar, de mooie dingen dan? Los van -ik durf de letters amper aan te raken- Corona. Wat blijft ons bij van dit jaar? Waarschijnlijk veel Corona, veel negatief en maatregelen en stilzitten. Maar ik hoop jaren later terug te denken aan die ene keer.
Die ene keer dat ik door mijn eigen te harde muziek heen andere klanken hoor. Langzaam maar zeker gaat mijn muziek zachter en beginnen de verre klanken muziek te vormen. Ik loop naar Overvechts balkon en kijk opzij. Naar links. Voor de roodkleurende horizon vormt zich een beeld dat ik hoop te onthouden. Een Surinaams uitziende man en vrouw, hun instrumenten, drankjes, hapjes en sfeer. 4 balkons verderop. In complete vreugde. Alsof er niks aan de hand is. En beneden op straat verzamelen zich wat mensen, zie ik nu in mijn ooghoek. 3 vrouwen met grijze haren, gehuld in lichte kleuren. Een paar meter van de straathoek staan ze. Ze kijken naar boven en vinden er wat hoop in een zware tijd. Ze klappen, bedanken, swingen zelfs nog een beetje na.
Ondanks alles waren er mooie momenten dit jaar. Je moet ze alleen soms even zien, en laten zien, aan elkaar. Op een Overvechts balkon.
