Het zijn van die dagen. Dat m’n opplakhaakjes de muur loslaten. Dat ik achter elke deur blijf haken, met m’n shirt, m’n jas, toen viel m’n tas. Op de grond. De bak yoghurt om. Wat een zooi.
COLUMN: Caya van Rossum
Het is weer zo’n dag. Ik zit binnen. Want in de koudere tijden gaan we graag naar binnen om de kou te mijden. Ik zit thuis, heb me vanochtend verslapen en zoek in de nu al knellende planning naar tijd voor buiten. Ik moet naar buiten, heb behoefte aan ademruimte. Zou bijna aan Google vragen of ademen buiten tegenwoordig nog wel mag. Las vanochtend dat…
Ach laat ook maar, de dag is al triest genoeg zonder dat… Zonder dat een verlenging van dit drama wordt aangekondigd. Zonder dat ik uit kan kijken naar meer van dit soort dagen. Meer van dit somber en gemopper. Wat een domper op de dag.
Het is zo’n dag. Dat ik maar grap over alles wat niet meezit, in de hoop dat het dan wat minder tegenzit. Het is zo’n dag, waarop… Oh god. De koffie is ook al op. Laat ook maar, ik geef het op. Oortjes in, hoofd even uit. Ik kijk naar buiten. Naar een natgeregend Overvechts balkon. Hopend dat ik me ergens vandaag los weet te trekken van deze tijdrovende zorgen.
—
Caya schrijft columns vanaf haar Overvechts Balkon voor Echt Overvecht. Dit is de 5e in de reeks.
