Overal waar ik loop, mondkapjes op de grond. Blauwe, zwarte, met printjes en soms een zeldzame gele. Mondkapjes, kapotte en hele. Stukken plastic of stof. Best zonde, toch?
COLUMN: Caya van Rossum
Ik snap niet waarom, ik bedoel: de prullenbakken staan er toch nog? Ondanks alles. Ze zijn met nieuwjaar niet opgeblazen. Niet omver geraast in rellen. Rellen die er trouwens niet waren. Oh ja, daarover gesproken...
Het zijn van die dagen. Dat m’n opplakhaakjes de muur loslaten. Dat ik achter elke deur blijf haken, met m’n shirt, m’n jas, toen viel m’n tas. Op de grond. De bak yoghurt om. Wat een zooi.
COLUMN: Caya van Rossum
Het is weer zo’n dag. Ik zit binnen. Want in de koudere tijden gaan we graag naar binnen om de kou te mijden. Ik zit thuis, heb me vanochtend verslapen en zoek in de nu al knellende planning naar tijd voor buiten. Ik moet naar buiten, heb behoefte aan ademruimte. Zou bijna aan Google vragen of ademen buiten tegenwoordig nog wel mag. Las vanochtend dat…
Vogels vluchten in vogelvlucht van de tiende verdieping en het dak weg. Naar de grond. Dan naar het groene gras van het park verderop. Ze lijken te vluchten voor de knallen die door de straten galmen. Ondanks het vuurwerkverbod. Al lijkt de laatste week het vuurwerk toch echt op. Ik vraag me al een tijdje af wat al die knallen dan nog zijn.
Column: Caya van Rossum
Toch kijk ik altijd, uit reflex, snel naar buiten als ik ze hoor knallen. Zoekend naar lichtjes die de hemel bont en blauw komen kleuren. Maar de lichtjes in de lucht zijn niet meer. Nu zie ik enkel vogels vluchten.
Een straathoek. Een nietsvermoedende vaatdoek laat zich verlaten door haar eigenaar. Ik loop naar het raam. Open het. De afwas komt later wel. Stemmen, vanaf de straathoek. Mensen staan er te praten, en ik sta ze vanaf boven aan te gapen. Ik moet eerlijk toegeven, dat doe ik wel vaker.
TEKST: Caya van Rossum
Voor mij lijken de mensen wel mieren vanaf hier. Zo klein. Soms probeer ik ze te bewegen met mijn gedachten, vanaf hierboven. Als ik ze zie staan, of lopen, daar beneden. Ik zou ze graag eens laten bewegen. ‘Klim jij eens over dat blokje heen!’, denk ik hardop.
2020 Loopt ten einde, daar zal men niet over klagen. ‘Wat een jaar’ zeggen ze allemaal, en dan denk ik zachtjes ‘Ja, maar…’
TEKST: Caya van Rossum
Ja, inderdaad, wat een jaar. Maar, de mooie dingen dan? Los van -ik durf de letters amper aan te raken- Corona. Wat blijft ons bij van dit jaar? Waarschijnlijk veel Corona, veel negatief en maatregelen en stilzitten. Maar ik hoop jaren later terug te denken aan die ene keer.
TEKST: Caya van Rossum
Achter de gordijnen die door de kou nu toch vaak gesloten zijn. Achter de ramen waar zo soms een duif tegenaan vliegt, vast omdat het er binnen zo warm uit ziet. Achter de rijtjes kale bomen. Achter de flats die eruit zien als bouwblokken. Daarachter ligt een veld. Een stuk groen gras dat geen overkant nodig heeft om op haar allergroenste te zijn. Een vet groen, super vers veld. Dus dan ben je een heel mooi veld, en wat dan? Wat ga je doen met je dagen, je leven, als je een veld bent? ‘Ik wordt later een voetbalveld!’, zei dat veld ooit, en dromen komen soms uit.
